Recensie: Seraph – Déjà Vu

De Nederlandse jazz-fusion formatie Seraph timmert al een aardige tijd aan de weg. De band werd in 1994 opgericht door Marcel Zimmer, Eric Lagerström, Dave Sahanaja en Elisa Krijgsman. Inmiddels 27 jaren, een aantal personeelswijzigingen en vier albums later bestaat de band nog steeds. Drummer Marcel Zimmer en gitarist Elisa Krijgsman zijn nog altijd van de partij. Zij vormen samen met bassist Mark Dekkers, pianist Carlos Matos en saxofonist Sjoerd Visser de huidige bezetting. Het nieuwe album Déjà Vu verscheen begin 2021 en is een live album met 10 nieuwe composities.

Het album opent met het door bassist Mark Dekkers gecomponeerde Asymmetry. Een rustige thematische opener, met herhalende ritmes en herkenbare melodielijnen met een knipoog naar de jazz-fusion grootheden van Weather Report.
Het album vervolgt met het door Elisa Krijgsman geschreven I Don’t Know. Lekkere Jazz-rock met volle synth klanken, gitaarsolo’s. De track maakt echter halverwege een opvallende switch richting the hard bob, om vervolgens richting het einde weer terug te keren naar het oorspronkelijke thema.

Het nummer Déjà Vu is dat is ingebracht door saxofonist Sjoerd Visser, laat weer een heel andere hoek van de Fusion zien. Een track met veel melodie en prachtige sax solo tegen een muur van jazz-rock geweld.
Ruimte voor Latin-Jazz is er ook nog met het door Carlos Matos gecomponeerde Contratempo. Prachtige gitaarakkoorden die samenvloeien met de fluiten maken het een prachtig geheel. De latin feel krijgt nog een extra dimensie door de prachtige keys door Carlos Matos zelf.
Tot slot wil ik nog Votum, het slotakkoord van de cd eruit lichten. Wat meteen opvalt is het syncopische geluid van de drums en piano. Mijn eerste referentie voor de track, die gecomponeerd is door Marcel Zimmer, is meteen de drums van Stewart Copeland van de Police. Een invloed die eigenlijk de hele track door wel blijft doorlopen. Mooi is de manier waarop saxofoon en gitaar om de drums en piano heen blijft draaien. De bass lijkt hierin de verbindende factor.

Déjà Vu is een mooi divers live album, mede door de inbreng en invloed van alle verschillende muzikanten, die allen twee tracks voor het album hebben aangeleverd. Liefhebbers van bands als Koinonia en Weather Report kunnen prima toehappen. De cd zou niet misstaan in hun collectie. De acht jaar wachten na het album Behind The Scenes wordt zeker beloond. Hoewel ik eigenlijk hoop dat we minder lang hoeven te wachten op een volgend album. Voor nu valt er in ieder geval nog genoeg te horen op Déjà Vu. Elke luisterbeurt hoor ik weer wat nieuws.

Recensie: De Oden Van Salomo – Hoor Me!

Het zijn eeuwenoude liederen, De Oden Van Salomo. De Aramese christenen bezongen hun Messias met deze prachtige meeslepende Poëtische liederen. De Oden is de oudste verzameling liederen en gebeden die bewaard is gebleven (80-120 na Christus). De liederen werden pas in 1909 ontdekt. In 2013 verscheen de eerste cd met Nederlandse vertalingen van deze lang verloren gewaande liederen. ‘Hoor Me!’ is inmiddels alweer het derde album van dit collectief muzikanten.

“De Heer heeft mijn ziel met woorden gevuld. Zo heeft Hij aan mij de waarheid onthuld. Hij is. Dat is wie Hij is. Dat is wie Hij is.” Zo opent het inmiddels derde album van De Oden met de titel ‘Hoor Me!’ Het lied bezingt de kracht en de veelkleurigheid van het woord van God. Zijn woord geeft vrede en bevrijdt. Door alle tijden heen verbindt Hij ons met Zijn woord.

Anders ten opzichte van de eerder verschenen albums is dat er ook liederen vanuit het oogpunt van de Messias zijn geschreven. Zo horen we de nieuwe lead vocalist van De Oden, William Wixley, het lied ‘Hoor Me!’ vanuit dit perspectief zingen. “Hoor Me! Zet je oren open, wagenwijd open. Laat mijn woorden binnenkomen!” De woorden worden omlijst door vrolijke sopraansax, uptempo drums en een laag strings op de achtergrond. Wat mij betreft een van de hoogtepunten van het album.

Een heel ander geluid horen we in Ode 17, ‘Lucht en Licht’. Een rustig kabbelend lied, dat ruimte en vrijheid uitstraalt. En dat laatste is de essentie van deze ode. “Zijn woord is waar. Hij is mijn Heer. Ik was verdwaald, maar nu niet meer. Ik wil voor U zingen: God, aan U de eer, want U geeft mij lucht en licht.” Bij Hem mogen we thuis zijn, leven en vrij zijn.

Op het album staat ook nog een dubbel tweeluik. Beginnend bij ‘Wie Mij Kennen – Deel I’, dat, net als op het eerste album, opent met het beeld van de kruisdood van Jezus. De zuivere a capella vocalen van Suzan zingen: “Ik sta met armen wijd en lege handen, Heer. Als ik mijn armen spreid dan is dat tot uw eer. Want U hebt het gedaan: gestorven, opgestaan en naar de Hemelse Vader – terug naar God – gegaan.” Het blijkt een prachtige opmaat voor het daarop volgende tweeluik van Ode 22, ‘Niet Voorbij – Deel I’, waarin Gods overwinning centraal staat. “Het monster is verslagen, de dreiging is verdwenen, zijn tijd voorgoed voorbij.” Het tweede deel geeft ons de belofte van Gods koninkrijk. Met stuwende muziek wordt toegewerkt naar een climax. Uit volle borst klinkt er: “En wat er ook voorbij lijkt, Uw koninkrijk gaat komen; één grote vaste rots. Wij mogen bij U wonen, Uw dochters en Uw zonen, als kinderen van God.” Tot slot komen we weer terug bij Ode 42, ‘Wie Mij Kennen – Deel II’. De feestklanken van de viool, bodhran, drums en mandoline brengen dit blok van liedjes tot een prachtig eind. “Ik leef, wie mij kennen zullen leven. Ik leef, heb mijn naam aan hen gegeven. Ik geef al mijn liefde aan mijn leden. Voortaan horen ze bij mij, zullen wij familie zijn.”

Met ‘Hoor Me!’ hebben De Oden Van Salomo opnieuw een prachtig album afgeleverd. Een veelzijdig en kleurrijk album dat een blik geeft in de wereld van de eerste Aramese christenen. Een cd vol met prachtige arrangementen en inhoud die relevant is voor de christenen van nu.

Recensie: De Oden Van Salomo

Als je iemand vraagt of hij de psalmen kent, dan zal vrijwel iedereen daar positief op antwoorden. Wanneer dezelfde vraag zou worden gesteld over de Oden van Salomo, dan zullen er bijzonder weinig belletjes gaan rinkelen. Enige introductie is dus zeker op zijn plaats. De Oden vinden hun oorsprong in het Syrië van eind 1e begin 2e eeuw en is wellicht de oudste verzameling christelijke liederen en gebeden (80-120 na Christus) die bewaard is gebleven. Pas in 1909 werd deze collectie van lofprijs ontdekt.
Eind 2011 kwam bandleider, saxofonist en fluitist Sjoerd Visser in aanraking met het boekwerk met 42 hymnen uit de tijd van de eerste christenen en werd gevraagd om de vergeten liederen van de eerste christenen van passende muziek te voorzien. Zo ging Visser aan de slag samen met een heel aantal tekstschrijvers.

Het album begint met het minimalistische Het Teken Van Het Kruis, wat bestaat uit ode 27 en 37, waarin zangeres Suzan Mercera slechts wordt bijgestaan door enige strings en een rainmaker. Het zet meteen de prachtige sfeer neer voor het hele album. Je wordt bijna gedwongen om je koptelefoon op te zetten en naar het complete album te luisteren.
Het album gaat verder met Zo Is Mijn God – ode 15, prachtig liefelijk lofprijs lied, waar meteen de duidelijke Iona invloeden in naar voren komen. Niet zo verwonderlijk aangezien zowel gitarist/ toetsenist Dave Bainbridge als violist en tevens drummer van Iona meespelen op het album. De vrolijke viool, gitaar en fluitloopjes die kenmerkend zijn voor de Keltische folkmuziek maken plaats voor een moment van rust in De Heer Is Onze Spiegel – ode 15, waarin overduidelijk de jazz invloeden terug zijn te vinden. Mocht er nog enige twijfel zijn aan het vakmanschap van deze muzikanten, dan kan het niet anders dan dat deze van tafel zijn geveegd.

Er is zoveel spanning terug te horen op dit album. Zo horen we in Kom Als Je Dorst Hebt – ode 30 allerlei geluiden, zoals gitaar getokkel, stromend water, een rainmaker en nog meer percussie. Het nummer zet vervolgens weer in op een prachtige mix van jazz en Keltische folk. Een vergelijkende spanning horen we terug in Ik Vertel Wie U Bent – ode 5, hoewel hier niet alleen de percussie maar vooral ook het prachtige arrangement deze sfeer weergeeft.
Onderweg is de enige instrumentale track van het album. Sjoerd Visser heeft geprobeerd in deze compositie de rode draad, God die heel ons leven met ons meereist, van de Oden te vangen. De melodie bevat enkele fragmenten van Een Krans Op Mijn Hoofd – ode 1. De track, waar Iona gitarist Dave Bainbridge op meespeelt, is als slagroom op de taart, een genot voor elke muziekliefhebber.
De band luidt krachtig het einde van het album in met het voorlaatste nummer Laat Zijn kinderen Hem Prijzen. Wederom een fantastisch gearrangeerd nummer vol met jazz, pop, rock en Keltische invloeden. De backingvocals en kindervocalen in het nummer zijn zeer zeker een waardevolle toevoeging voor dit nummer. De plaat sluit af met een reprise van Het Teken Van het Kruis – ode 27, een moment van aanbidding.

De Oden Van Salomo is wellicht het beste album van eigen bodem wat ik in jaren heb gehoord. Het vakmanschap van de band is subliem. De plaat zit vol verassende arrangementen, ongewone instrumenten en kan zich meten met vergelijkbare internationale producten. Daarnaast is de inhoud van het album minstens zo sterk. De diepgaande teksten, de prachtige poëzie en melodieën zijn een waardevolle toevoeging voor de reeds bestaande vormen van lofprijs en aanbidding. Eindelijk krijgen de Oden van Salomo, de vergeten liederen van de eerste christenen, de aandacht die het verdiend.

4,5/5

Het boek van De Oden Van Salomo is hier te bestellen.